"Wrona" - portal historyczny Andrzejewa

Nie tylko rodzina pozostaje w centrum życia Pileckiego. Troszczy się również o odrodzoną Ojczyznę. Dowodził Ochotniczą Strażą Ogniową, założył Kółko Rolnicze i mleczarnię produkującą masło i sery, której prezesował. Wielokrotnie, bezinteresownie zaangażowany w pracę społeczną. W 1937r. odznaczony za swą altruistyczną działalność, Srebrnym Krzyżem Zasługi.

       W 1939r. wybuchł kolejny konflikt zbrojny. Również i tym razem Rosja postanowiła udaremnić rozwój niepodległej Polski. Dzięki wsparciu Stalina, Hitler wyruszył na podbój Europy i we wrześniu zaatakował Polskę. 17 września decydujący cios w plecy, zadał Polsce Stalin. Polska została podzielona między dwóch agresorów, którzy uczcili ten fakt wspólną defiladą. Ppor. Witold Pilecki dowodził szwadronem ułanów lidzkich, wchodzącym w skład 19 Dywizji Piechoty (w składzie Armii „Prusy”), dowodzonej przez gen. Józefa Kwaciszewskiego. Dywizja osłaniała okolice Piotrkowa Trybunalskiego. Niestety 19DP niebawem została rozbita przez Niemców. Część żołnierzy przedostała się przez Wisłę i weszła w skład 41 Dywizji Piechoty Rezerwy. Wśród nich był także Pilecki. 22 września również i ta dywizja została rozbita. Witold Pilecki nie przedarł się, jak to zrobiła duża część żołnierzy, na Zachód, ale pozostał w kraju. Od rodziny oddzielała go jednak nowoutworzona granica sowiecko – niemiecka. Maria Pilecka, wraz z dziećmi ukrywała się przed sowietami i dopiero wiosną 1940r. udało jej się przedostać do rodziców przebywających w Ostrowi Mazowieckiej. Dopiero w Ostrowi Maz. dowiedziała się, że Witold żyje.

        9 listopada 1939r. oficjalnie powstaje, współtworzona przez Pileckiego Tajna Armia Polska (TAP). Na jej czele staje major Jan „Drawicz” Włodarkiewicz. Pilecki pełni w niej różne funkcje, m.in. szefa Sztabu Głównego, szefa zaopatrzenia i służb specjalnych. W 1941r. TAP podporządkowała się dowództwu Związku Walki Zbrojnej.

Podczas jednej z łapanek organizowanych przez Niemców, schwytany zostaje niejaki Tomasz Serafiński. Okupant może być z siebie dumny, schwytał „polskiego bandytę”, nie wie jednak, że pod tym nazwiskiem ukrywa się Witold Pilecki, który schwytany został, ponieważ tego właśnie chciał. Tutaj zaczyna się jedna z najchlubniejszych kart historii Witolda Pileckiego i Polski zarazem. Pilecki występuje tu bowiem, w roli ochotnika do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (więzień nr 4859). Podejmuje się samobójczego zadania po to, żeby zorganizować ruch oporu wewnątrz „piekła na Ziemi”. Słowa, wypowiedziane przez Obersturmführera Fritza Seidlera, zwanego w obozie „Rzeźnikiem”, są bardzo wymowne:

„Niech nikt z was nie sądzi, że wyjdzie stąd żywy… porcja jest tak obliczona, że żyć tu będziecie sześć tygodni”.

Podobnie wypowiadał się też, Hauptscharfürer Gerhard Palitzsch:

„Żyd przeżyje w obozie dwa tygodnie, ksiądz – miesiąc, wszyscy inni przeżyją trzy miesiące”.

Rozmowa z ppor. Konstantym Piekarskim w obozie, jest bardzo wymowna, jeśli chodzi o czyn Witolda Pileckiego:

„- Ty musisz być chyba kompletnym durniem! Kto, przy pełnej władzy umysłowej, zrobiłby cos podobnego? I jak to zrobiłeś? Nie mów mi, że poprosiłeś Gestapo, żeby było łaskawe wysłać cię na parę lat do Auschwitz!

- Nie żartuj sobie – odzywa się Pilecki, patrząc na podporucznika z taką powagą, jak nigdy dotychczas – Polski wywiad jest zdania, że Auschwitz zostanie rozbudowany w wielki obóz eksterminacyjny dla polskiego oporu i, jako taki, jest ważnym terenem dla działalności naszej komórki. Ponieważ wiedziałem, że Gestapo łapie ludzi na ulicach w celu wysłania ich do tego obozu, ‘traf chciał’, że znalazłem się w odpowiednim miejscu i we właściwym czasie.

- Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, to ty jesteś albo niezwykłym bohaterem, albo wielkim głupcem.”

      

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      Pierwszy oficjalny raport o warunkach panujących w oświęcimskim obozie zagłady, dotarł na Zachód 18 marca 1941r. Była to wiadomość od Witolda Pileckiego.

Grupy konspiracyjne, organizowane przez Pileckiego nazywano „piątkami”.   Tworzyły je pięcioosobowe grupy więźniów. Żadna ze stworzonych w ten sposób grup nie wiedziała o składzie innej. Taki był wymóg bezpieczeństwa. Skład poszczególnych elementów siatki konspiracyjnej często się zmieniał ze względu na dużą śmiertelność wśród obozowiczów. Konspiratorzy prowadzili nasłuch radiowy i przygotowywali się do wystąpienia zbrojnego na wypadek, gdyby Niemcy chcieli masowo zgładzić więźniów. Na przełomie kwietnia i maja 1941r., tajna organizacja obozowa liczyła około czterdziestu ludzi. Niestety, coraz bardziej po piętach obozowej organizacji podziemnej zaczęli deptać gestapowcy. Pilecki zdecydował się na ucieczkę z obozu. Zbiegł w nocy z 26 na 27 kwietnia wraz z Edwardem Ciesielskim i Janem Redzejem.

Dzięki Pileckiemu, Komenda Główna Armii Krajowej otrzymała i przekazała na Zachód, szczegółowy raport o zbrodniach popełnianych w oświęcimskim obozie. Niemieckim obozie śmierci, trzeba podkreślić, bo wiemy przecież, że co jakiś czas w prasie zagranicznej pisze się o „Polskich obozach śmierci”.

Niestety, dowództwo Krakowskiego Okręgu AK było bardzo ostrożne i z dużą dozą nieufności odniosło się do relacji uciekinierów. Pilecki nie dał za wygraną i pojechał do Warszawy, aby przekonać Komendę Główną AK. Akcja okazała się niemożliwa do wykonania, ze względu na zbyt duże siły hitlerowców. Zachód, za pośrednictwem AK, dowiedział się jednak o bestialstwie popełnianym na terenach podbitej Polski. Raport rządu emigracyjnego za okres od 1 kwietnia do 15 sierpnia 1941r. zawierał m. in. słowa:

„Większość Polaków więziona jest w Auschwitz, gdzie traci życie. Śmiertelność jest teraz oczywiście mniejsza niż w zimie, na mrozie, kiedy wielu więźniów umierało codziennie. Najwyższą śmiertelność odnotowano dnia dwudziestego ósmego października 1940r., kiedy zmarło osiemdziesiąt sześć osób. (…) Szacuje się zatem, że zmarło już zamęczonych na śmierć od czterech do pięciu tysięcy i że około trzystu zostało rozstrzelanych. Z oświadczeń ludzi, którzy w obozie byli, wynika, że przyczyn zgonów jest wiele: krańcowe wyczerpanie pracą, brak tłuszczów w pokarmie, awitaminoza, częste biegunki, zakażenia w skutek różnych ran, poważne obrażenia wewnętrzne i zewnętrzne wywołane biciem, a przede wszystkim załamanie się psychiczne, spowodowane wszystkimi tymi przyczynami oraz całym systemem. Pomijając wszystkie inne, powoduje to znaczne osłabienie odporności fizycznej. Rozstrzeliwania zaczęły się w zimie, dotyczą mniejszych lub większych grup więźniów. (…) Więźniów jedynie zranionych dobijają podoficerowi SS strzałem z pistoletu. Zabitym zdejmuje się odzież, numery na piersi pokrywa farbą.”

        Decyzją generała Roweckiego, z upoważnienia gen. Sikorskiego, Witold Pilecki zostaje mianowany 11 listopada 1941r. na porucznika.

Droga ucieczki postrzelonego przez esesmanów Pileckiego wiodła do… Tomasza Serafińskiego, komendanta placówki konspiracyjnej w Nowym Wiśniczu. Pilecki wspominał:

„Na werandzie domku położonego wśród ogrodu siedział jakiś pan z małżonką i córeczkami. Podeszliśmy do nich. Kolega Leon szepnął mu, że może mówić otwarcie. Ja się przedstawiłem nazwiskiem, które nosiłem w Oświęcimiu. On odpowiedział: "Ja też jestem..."

 - Ale ja jestem Tomasz - dodałem.

- Ja też jestem Tomasz - odrzekł zdziwiony.

 Kolega Leon przysłuchiwał się tej rozmowie zdumiony. Pani obserwowała mnie również.

 - Ale ja jestem urodzony - tu wymieniłem dzień, miesiąc i rok, który tyle razy w Oświęcimiu należało powtarzać przez lata przy każdej zmianie bloku lub komanda, przy spisach robionych przez kapów.

 Pan omalże się zerwał z miejsca:

 - Jak to, panie?! To są moje dane!

 - Tak, to są pana dane, lecz ja przeżyłem pod nimi znacznie więcej od pana - i opowiedziałem mu, że siedziałem w Oświęcimiu przez dwa lata i siedem miesięcy, a teraz stamtąd uciekłem.

 Różni ludzie różnie mogliby na to zareagować. Mój imiennik i właściciel nazwiska, które przez tyle dni, zdawało się być moim, rozwarł ramiona. Ucałowaliśmy się serdecznie i staliśmy się przyjaciółmi od razu.”

I faktycznie, przez dwa lata i siedem miesięcy pobytu w obozie, pod przybranym nazwiskiem Serafiński, przeżył niejedno. Nie raz był bliski śmierci i nie raz widział śmierć z bliska.

Kolejny pseudonim, pod jakim Pilecki kontynuował pracę konspiracyjną (nie zapominając o więźniach KL Auschwitz i ich rodzinach, którym próbował pomagać na wszelkie możliwe sposoby) to: Roman Jezierski. 23 lutego 1944r. awansował ze starszeństwem od listopada 1943r. na wielce pożądany w ówczesnym wojsku i wyjątkowy z samej nazwy, stopień rotmistrza.