Cmentarz

Jedno z pierwszych, pisemnych świadectw pochówku, które zaistniało w obrębie cywilizacji łacińskiej odnaleźć możemy w Biblii. Tam właśnie, w Księdze Wyjścia opisany jest pogrzeb Abrahama i jego żony Sary.

Abraham, a były to czasy, gdy składano jeszcze ofiary z ludzi, poproszony został o złożenie na ołtarzu własnego syna, Izaaka.

Abraham, zabrawszy drwa do spalenia ofiary, włożył je na syna swego Izaaka, wziął do ręki ogień i nóż, po czym obaj się oddalili.

Jednak Izaak nie poniósł śmierci na górze Moria, gdzie miał być złożony w ofierze. Według niektórych pisarzy, matka Izaaka, Sara tak mocno przeżyła to wydarzenie, że było ono bezpośrednią przyczyną jej śmierci. Tego jednak nie wiemy. Z Biblii dowiadujemy się, że Abraham nie posiadał ziemi i nie miał gdzie pogrzebać ciała zmarłej małżonki. Pogrzeb związany był z określonym obrządkiem. O tym również dowiadujemy się z Biblii:

Zmarła ona w Kiriat-Arba, czyli w Hebronie, w kraju Kanaan. Abraham rozpoczął więc obrzędową żałobę po Sarze, aby ją opłakać. (…)

Ziemię w krainie nazywanej Kanaan, zamieszkiwali Chetyci. Abraham nie tylko był im doskonale znany, ale też bardzo ceniony, uważany za osobę, którą nazwalibyśmy świętą. Poprosił o sprzedaż odpowiedniej pieczary, w której mógłby złożyć ciało ukochanej. Chetyci byli bardzo hojni i zaproponowali nieodpłatne przekazanie godnego miejsca. Cała rozmowa odbyła się w bardzo kulturalny sposób i zakończyła zakupem ziemi w pobliżu Mamre, na której była jama grobowa.

Abraham wiedział, że śmierć jest tylko chwilowym rozstaniem i zdawał sobie sprawę, że Sara będzie cząstką jego samego w innym, lepszym świecie.

Obecnie na terenie, który zakupił Abraham (grota Makpela) znajduje się sanktuarium wzniesione przez Heroda Wielkiego.

Pierwsza wzmianka dotycząca nagrobku, również znajduje się w Biblii. Była to macewa Racheli, którą postawił na jej grobie Jakub:

A Rachela umarła i została pochowana przy drodze do Efrata, czyli Betlejem. 20 Jakub ustawił stelę na jej grobie. - Kamień tan stoi na grobie Racheli po dziś dzień.

Cmentarze to nie tylko nagrobki, ale przede wszystkim ludzie, którzy się za nimi kryją. Ci, którzy przez wieki kształtowali naszą tożsamość i byt państwowy. Jednakże widocznym znakiem ich życia i znaczenia w społeczeństwie są właśnie nagrobki. Jedne skromne i zaniedbane, inne okazałe i bogate pod względem walorów artystycznych.

Sam cmentarz jest dla chrześcijan miejscem modlitwy, spotkania z Bogiem. Nie ma tam zwracania się do zmarłych, ale modlitwa do Boga z prośbą za duszę tych, co odeszli.