Wojsko Polskie II RP w Garnizonie Zambrów
„Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, zgodnie z decyzją władz wojskowych, jeden budynek (K9) przeznaczono na szkołę powszechną, a część budynków drewnianych przeznaczono na mieszkania komunalne. W koszarach stacjonował 5. Pułk Legionów i I dywizjon 18. pap. W 1919 roku w koszarach formowano 1. Pułk Strzelców Suwalskich. Teren koszar był tylko częściowo wykorzystywany przez wojsko. Część budynków, które były nieużywane, ulegała dewastacji i zagrzybieniu. Na początku sierpnia 1920 roku do Zambrowa wkroczyli bolszewicy, ale już 21 sierpnia w południe (11.30) bataliony 62. Pułku Piechoty
Wielkopolskiej wyzwoliły Zambrów, zdobywając jednocześnie dwa działa, wielką ilość broni, amunicji i sprzętu oraz 2000 jeńców. W historii tego wielkopolskiego pułku znajduje się zapis o niecodziennym wydarzeniu wojennym: „Tego dnia do dowództwa pułku baby wiejskie przyprowadziły całą baterię rosyjską z działami, jaszczami i kilkudziesięciu jeńców. Okazuje się, że wieś ta, (nazwy wsi w aktach pułku nie udało się ustalić) napadła na odpoczywający tam tabor i baterię nieprzyjacielską. Mężczyźni natychmiast zajęli się taborem, kobietom zaś pozostała bateria (4 działa i 4 jaszcze), którą po wymianie koni, gdyż przyprowadzono jakieś chabety, osobiście w triumfie dostarczyły do najbliższego dowództwa. Dzielnym niewiastom wydano pokwitowanie, baterię zaś odesłano na tył”. Posuwające się szybko wojska polskie nie były w stanie wyłapać wszystkich ukrywających się często w lasach oddziałów sowieckich. Pułk był bardzo gościnnie podejmowany przez polską ludność miasta. 22 sierpnia do Zambrowa przybyli: dowódca 4-tej armii, gen. Skierski, szef misji francuskiej i marszałek Sejmu. Generał Skierski wyraził swe uznanie pułkowi za świetne przeprowadzone działania. Wieczorem tego dnia pułk wyruszył do Łomży, jeszcze poprzedniego dnia zdobytej przez 59. pp.
Przez krótki okres czasu od września do listopada 1920 roku, stacjonowała w Zambrowie bateria zapasowa 28. pap. Po wycofaniu z frontu 11 listopada 1920 r. 14. Pułk Piechoty został skierowany do Zambrowa, dokąd dotarł 5 grudnia. W garnizonie zambrowskim pułk dokonał demobilizacji, przechodząc na etat pokojowy zgodnie z nową organizacją. Pułk opuścił Zambrów 29 kwietnia 1921 r. i udał się do Włocławka, który został wyznaczony na pokojowy garnizon pułku. Od 1 listopada 1921 roku został przeniesiony z Łomży do Zambrowa I dywizjon 18. pap. oraz III dywizjon 18. pap, którego 8. baterię przemianowano na 1. baterię 18. pap, a pozostałe baterie weszły w skład nowoutworzonego we wrześniu 1921 r. 28. pap, który pozostawał w Zambrowie i w 1922 r. odszedł do Radomia. Artylerzyści I dywizjony 18. pap przeniesieni zostali w 1922 r. z Zambrowa do koszar w Komorowie przy szosie ostrołęckiej, skąd w 1925 roku powrócili do koszar w Zambrowie.”
Fragment pochodzi z książki Jerzego Dąbrowskiego pt. „Wojsko Polskie II RP w Garnizonie Zambrów”
