Sztandar SPP
W listopadzie 1918 roku SPP przeniesiona została z Komorowa do Warszawy.
W czerwcu 1921 r. „w uznaniu zasług położonych przez warszawską Szkołę Podchorążych Piechoty około rozbudowy naszej Armii Narodowej oraz w uznaniu krwawych ofiar, poniesionych przez dzielnych wychowanków tej Szkoły” Pierwszy Marszałek Polski Józef Klemens Piłsudski nadał Szkole Podchorążych Piechoty (SPP) chorągiew. Jak wyczytać możemy w Dzienniku Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych (nr. 22 z 7. VI 1921 r.), zrobił to dla „pozostawienia następnym pokoleniom wychowanków widomego znaku, jak mają trwać wiernie i karnie pod sztandarem służby zbrojnej Ojczyźnie”, nadał jej chorągiew wzoru przypisanego ustawą dla chorągwi piechoty.
Sztandar podarowany został przez Towarzystwo Przyjaciół Szkoły Podchorążych, na którego czele stał prawnik oraz były prezydent Warszawy książę Zdzisław Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża. Towarzystwo powołane zostało z inicjatywy pułkownika Kazimierza Młodzianowskiego, komendanta SPP w latach 1919 – 1924 r.
Ceremonia wręczenia miała miejsce w Raszynie 17. VI 1921 roku. Wzięli w niej udział absolwenci klasy 37. imienia hetmana Stanisława Żółkiewskiego oraz klasy 38. im. ks. Józefa Poniatowskiego.
Na sztandarze, którego wzór oparto na krzyżu rycerskim umieszczone zostało hasło: „Honor i Ojczyzna”, Godło państwowe oraz insygnia podchorążackie: „SP”.
Przekazanie sztandaru kolejnym klasom odbywało się w aurze słów nakreślonych przez tych, którzy wytrwali trzy lata podchorążówki. Podporucznicy XV promocji im. Marszałka Śmigłego-Rydza w roku 1938 tak pisali w swoim wydawnictwie:
Koledzy! Odchodząc oddajemy Wam symbol powołania żołnierskiego Podchorążych Piechoty – przekazujemy wam sztandar Szkoły.
Wspólne wysiłki pracy szkolnej jednoczcie zawsze pod wypisanym na sztandarze hasłem „Honor i Ojczyzna”.
Ilekroć staniecie wobec naszego sztandaru przemawiać do Was będą słowa Marszałka Piłsudskiego… „W uznaniu krwawych ofiar poniesionych przez dzielnych wychowanków Szkoły, a celem pozostawienia następnym pokoleniom wychowanków widomego znaku, jak mają nadal trwać wiernie i karnie pod sztandarem służby zbrojnej Ojczyźnie – nadaję jej chorągiew…”
Ta tradycja kładzie na Was obowiązek wypełnienia woli Wielkiego Marszałka.
Jako starsi koledzy, o tym Wam przypominamy – żegnając Was tylko na krótko, bo za rok staniemy przed jednakowym zadaniem pracy twórczej dla Ojczyzny – lecz dziś – Koledzy – odchodzimy z przeświadczeniem, że wpatrzeni w wysoko wzniesiony sztandar Podchorążych, będziecie zawsze czerpać z niego tężyznę i moc ducha.
Podporucznicy XV promocji nie przypuszczali, że niespełna rok później staną przed bardzo trudnym „zadaniem pracy twórczej dla Ojczyzny”. Wywiązali się z niego znakomicie. Podporucznik Mieczysław Wałęga dosłużył się stopnia generała brygady WP. Ppor. Jan Mikołajewski po walce w szeregach 65 Starogardzkiego Pułku Piechoty trafił do niewoli i zamordowany został przez NKWD w Charkowie. Bili się wychowankowie SPP niemalże na wszystkich frontach świata, udawadniając, że zostali świetnie przygotowani do czekających ich zadań. Wnieśli swój wkład do budowania Ojczyzny także po zakończeniu działań wojennych.
Sztandar SPP we wrześniu 1939 r. trafił wraz z żołnierzami polskimi do obozu dla internowanych na terenie Węgrzech. Opiekował się nim porucznik Czesław Grocholski. 21 września porucznik Edward Rużyłło, który przebywał w obozie owinięty w sztandar swojego pułku, odebrał od por. Grocholskiego sztandary, które ten przetrzymywał. Przekazał je Poselstwu RP, a sam przedostał się do Francji, a później do Wielkiej Brytanii. Na pokwitowaniu, które zostawił por. Grocholskiemu napisał:
Niniejszym stwierdzam, że otrzymane od por. Grocholskiego sztandary Szkoły Podchorążych Piechoty i 32 P.P. przekazałem attaché wojskowemu przy Poselstwie Rzeczypospolitej Polskiej w Budapeszcie.
Obecnie sztandar znajduje się w Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie w Sali Sztandarów.
W setną rocznicę powstania listopadowego do Sztandaru dopięta została szarfa honorowa wg. projektu Zarządu Koła Szkoły Podchorążych Piechoty. Przypiął ją sam gen. dr Marian Kukiel, pierwszy komendant SPP w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej i współzałożyciel Instytutu Historycznego im. gen. Sikorskiego, przy którym znajduje się Muzeum. Na szarfie napisano:
Tą szarfą, upamiętniając największą ofiarę poległych i pomordowanych kolegów w latach 1939-1945, Koło Szkoły Podchorążych Piechoty składa im najgłębszy hołd.
15 sierpnia 1996 roku, w 76. rocznicę bitwy warszawskiej poświęcony został sztandar będący kopią sztandaru SPP. Inicjatywa jego ufundowania wyszła od Związku Oficerów, a wsparta została przez Polaków z Kanady, przede wszystkim Państwa Teresę i Zdzisława Knoblów. Nie jest to wierna kopia, gdyż różni się wymiarami oraz słowem „Bóg” dodanym do „Honor i Ojczyzna”. Rodzicami chrzestnymi sztandaru zostali: Irena Zientarska, gen. bryg. Bolesław Michał Nieczuja-Ostrowski.
Żródła:
- „Opowieści wrześniowych sztandarów”, Kazimierz Satora
- „Szkoła Podchorążych Piechoty. Zarys historii”, Jerzy Dąbrowski
- „Rzeczpospolita podchorążacka”, rok 1938
Comentários