"Wrona" - portal historyczny Andrzejewa

       Po uzyskaniu dyplomu z prawa Wincenty planował poświęcić się adwokaturze, ale okoliczności pchnęły go do handlu. Tu rozwinął swoje zdolności i po kilku latach ciężkiej pracy rozporządzał pokaźnym kapitałem. W latach czterdziestych XIXw. Przez jakiś czas przebywał w Rzymie dla podratowania zdrowia. Tam spotkał towarzysza z młodości, dawnego serdecznego przyjaciela Antoniego Patka, powstańca i emigranta z Królestwa. Patek już od 1835 roku, wraz z Czechem Franciszkiem Czapkiem, prowadził firmę zegarmistrzowską w Szwajcarii. Firma miała w tym czasie ogromne problemy, groził jej upadek. Wincenty Gostkowski postanowił ja ratować. W 1845 roku dotychczasowi wspólnicy rozstali się, a Patek związał się z Gostkowskim i francuskim zegarmistrzem Adrienem Philippem. Wincenty zamieszkał w Genewie i tu w dniu 30 czerwca 1847 roku, mając już czterdzieści lat ożenił z dwudziestoletnią, pochodzącą z Bretanii Francuską, Marie Antoinette de Rabaudy. Świadkami na ich ślubie byli Antoni Patek i Adrien Philippe. Z małżeństwa urodziły się cztery córki o nieznanych nam imionach oraz synowie Laurent, Michael i Charles Daniel.

        Lokując w spółce kapitał 40 000 franków Gostkowski stał się jej udziałowcem. Doprowadził nie tylko do zwiększenia kapitału firmy, ale również dzięki znajomości prawa i finansów przyczynił się do jej rozwoju. Dzięki niemu firma Patek Philippe uległa rozbudowie; zainstalowano maszyny, a liczba wytwarzanych zegarków uległa podwojeniu. Początkowo głównymi odbiorcami byli polscy emigranci i podróżująca arystokracja. Dla nich zegarki były bogato zdobione miniaturami o treści patriotycznej bądź religijnej. (…)

        Precyzja, techniczne nowatorstwo, wyjątkowość kształtu i oprawy sprawiały, że zegarki te zdobyły renomę nie tylko wśród Polaków. Nabywcami byli m.in. Lew Tołstoj, Maria Curie – Skłodowska [sic!], Alfred Einstein, Piotr Czajkowski, Richard Wagner czy królowa Wiktoria. Firma stała się sławna. Gostkowski miał pieczę na finansami, zajmował się sprzedażą, zarządzał domem handlowym, prowadził korespondencję. Patek większą część roku podróżował w sprawach firmy, Philippe zaś nadzorował prace robotników w zakładzie. Mimo zdobytej marki, w 1848r. podczas kryzysu gospodarczego i zastoju w handlu, spółce groził upadek. Wincenty zmuszony był po raz drugi inwestować, wykorzystując tym razem cały majątek żony. Firma była mu już winna ok. 90 000 franków. Niestety od lat sześćdziesiątych stosunki między wspólnikami zaczęły się psuć. Narastał spór Wincentego z Francuzem, zaniedbującym swoje obowiązki. Słabego charakteru Patek nie potrafił rozwiązać tego problemu. W wyniku działania Philippe, przy odnawianiu umowy zmniejszono Gostkowskiemu należne odsetki od wyłożonego kapitału, a także udziały w zyskach. Ten przystał na to otrzymując obietnicę, że dwaj jego synowie, kształcący się na zegarmistrzów, znajdą tu pracę. Konfliktom jednak nie było końca. Od 1875 roku Philippe, który faktycznie zarządzał zakładem nalegał na zerwanie umowy z Wincentym. Antoni Patek będący wtedy już tylko formalnie właścicielem firmy nie potrafił przeciwstawić się tym działaniom. Doszło do procesu sądowego. O wyniku zdecydowała śmierć Patka w 1877 roku. Firma przeszła w obce, już nie polskie ręce i tak jest do dzisiaj.

        Gostkowski po rozstaniu się z firmą nie mógł wprowadzić do  niej synów, stąd umieścił starszego z nich, szczególnie uzdolnionego Laurenta, w pracowni zegarmistrzowskiej Henryka Majewskiego, emigranta z Galicji. Po kilkuletniej praktyce pod okiem mistrza talent Laurenta rozwinął się. Przygotował kilka zegarków, które zaprezentował na wystawie w Paryżu w 1878 roku. Otrzymał tam srebrny medal za zegarek kieszonkowy, a zarazem chronometr astronomiczny. Był to bardzo wszechstronny przyrząd, wskazujący ćwierć sekundy, sekundy, minuty i godziny, dni tygodnia i miesiąca, miesiące, fazy księżyca, pory roku, lata przestępne, znaki zodiaku, a ponadto wydzwaniający według uznania minuty, kwadranse lub godziny oraz dający sygnał o porze nakręcania. Sukces ten i jednocześnie wsparcie finansowe ojca umożliwiło otwarcie własnego zakładu. Mieścił się on w Genewie, w budynku znajdującym się przy rue Levrier 13, niedaleko pomnika Brunświckiego.